Η ανάρρωση είναι μαραθώνιος. Αργεί φρικτά. Συχνά κάνεις τρία βήματα μπροστά, δύο πίσω, ξανά ένα μπροστά και χαίρεσαι, γκζαααμμ πάρε ένα πίσω πάλι. Ειδικά όταν είναι νευροεκφυλιστική νόσος που εξελίσσεται, στα πίσω βήματα πάντα φοβάσαι και αναρωτιέσαι, είναι μόνιμο τώρα αυτό;; Χάλασε; Μήπως αύριο είναι καλύτερα; Και ξυπνάς με την αγωνία να τσεκάρεις το σημείο, αχ ας έφτιαξε, ας ήταν που στραβοκοιμήθηκα, ας ήταν λόγω κρύου / ζέστης / υγρασίας / αναδρομου Ερμή, κ.ο.κ.

Μια τέτοια περίοδο διανύω με την δύναμη του αυχένα και την δυνατότητα μου να κρατήσω το κεφάλι μου όρθιο και ίσιο. Η αδυναμία αυτή δεν είναι καινούργια, την ένιωσα πρώτη φορά το 2012 νομίζω, αλλά εξελίχθηκε πολύ αργά, μέχρι τώρα. Θα δούμε, θα σας ενημερώσω αν φταίει η Πανσέληνος (λολ) ώστε να μην ανησυχείτε!

Αυτή την εβδομάδα διέγραψα και μια πιθανή θεραπεία που μου είχαν προτείνει αρκετοί, το πρωτόκολλο Κοΐμπρα (google: Coimbra protocol), ένα πρωτόκολλο με υψηλές δόσεις βιταμίνης D3, που έχει μεγάλα ποσοστά επιτυχίας σε αυτοάνοσα. Μίλησα στο μεσεντζερ με έναν ευγενέστατο Πορτογάλο γιατρό που είναι κορυφαίος σε αυτό, και μου απάντησε ότι στην περίπτωση μου δεν βοηθάει αυτή η θεραπεία και ότι λυπάται που δεν μπορεί να με βοηθήσει. Και άμεσα τον λάτρεψα αυτόν τον Άνθρωπο, για την ειλικρίνεια του, την λεπτότητα με την οποία μου μίλησε και μου μετέφερε τα ”κακά νέα”, γιατί φίλοι μου πάνω από όλα θέλει τρόπο. Αλήθεια χάρηκα γιατί είχα αρκετό καιρό στο μυαλό μου το Κοΐμπρα, μακάρι να βοηθήσει όλο και περισσότερους, εμείς το διαγράφουμε και πάμε παρακάτω… Όσο αντέχουμε…