”Όσο παγιώνεται με τα χρόνια και προχωρά η παράλυση των άκρων σε μεγάλο βαθμό καθίσταται αδύνατη η αποκατάσταση των σοβαρών βλαβών.” Μάλιστα γιατρέ μου, το εμπεδώσαμε, είναι η 3η φορά που μου το λέτε με διαφορετικά λόγια, μα πάντα ξεκάθαρα, απόλυτα και ψυχρά.

Επίσης όταν έστειλα το λινκ με τον ασθενή που βρισκόταν σε τρισχειροτερη κατάσταση (πιο προχωρημένο στάδιο της νόσου) και κατάφερε να αντιστρέψει σιγά σιγά τα συμπτώματα του, πάλι το απέκλεισε κατηγορηματικα! Είναι διαφήμιση, δεν ξέρουμε τον ιατρικό φάκελο, την ορθότητα των λεγόμενων.

Οκ, δεν αντιλέγω βέβαια, είναι η ιατρική άποψη και τη σέβομαι. Γιατί όμως τόση αντίθεση; Γιατί τόση άρνηση; Σε τι ακριβώς βοηθάει τον ασθενή που προσπαθεί με κάθε τρόπο να μη χάσει τα λογικά του, έχοντας χάσει το σώμα του, και ψάχνοντας ΕΝΑ λόγο να σηκώνεται από το κρεβάτι το πρωί; Δεν ζητάω να μου πει ψέματα κάποιος, ζητάω ανοιχτά μυαλά, ανοιχτά σε πιθανότητες, ανοιχτά στο άγνωστο, στο εξωπραγματικό, στο σπάνιο, στο ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ. Μη λες τίποτα καλύτερα, άσε με να ελπίζω. Με ελπίδα το μυαλό κάνει θαύματα πολλές φορές. Πού ξέρεις εσύ τι μπορώ να κάνω εγώ αν νιώσω απολύτως σίγουρη και δυνατή; Πριν 12 χρόνια μου είχαν πει ότι πιθανόν να έχω 3-5 χρόνια ζωής. Πιθανόν λοιπόν να ζω ακόμη επειδή αρνήθηκα να το πιστέψω. Και έτσι σκοπεύω να συνεχίσω. Ξενερώστε με κι άλλο γιατροί!! Αντέχω.