Από τότε που έχασα τον απόλυτο έλεγχο του κεφαλιού μου και χρησιμοποιώ αμαξιδιο με υποστήριξη κεφαλιού (πρόσθετο προσκεφαλο είναι ουσιαστικά για να μην φεύγει πίσω το κεφάλι), τις ελάχιστες μετακινήσεις μου έχει αναλάβει ο Σ., ο οδηγός ενός ειδικού για ΑΜΕΑ ταξί μίνι βαν, με ράμπα, ώστε να μπαίνω με το αμαξιδιο και να μην ταλαιπωρούμαι.
Την προηγούμενη εβδομάδα ο Σ. με “έστησε” με απαράδεκτο τρόπο δύο φορές. Και εντάξει για την πρώτη, κάτι του έτυχε και τελευταία στιγμή δεν ήρθε… Μπορούσε βέβαια να στείλει έναν συνάδελφό του, αλλά οκ, πες άνθρωπος είναι, απρόοπτα και λάθη συμβαίνουν. Έχασα την ομιλία που είχα προγραμματίσει να πάω και έμεινα σπίτι. Όμως την δεύτερη έξοδο δεν υπήρχε περίπτωση να τη χάσω!
Στο Πεδίο του Άρεως στο Φεστιβάλ Βιβλίου, ήταν η μέρα μου, θα υπέγραφα το βιβλίο, θα έβλεπα φίλους, το περίμενα πως και πως!
Γι’αυτό μια μέρα πριν, ο αδερφός μου τηλεφώνησε τον Σ., για να κανονίσουμε την μεταφορά. Ο Σ. είπε ότι είναι η απεργία των ταξί και φοβάται να δουλέψει και θα το σκεφτεί και δεν είναι σίγουρο. Οπότε ψάξαμε για άλλα ταξί και βρήκαμε τον Γ., ο οποίος συμφώνησε αμέσως, είπε ότι θα πάρει άδεια από το σωματείο τους και 5 λεπτά πριν έρθει θα στείλει μήνυμα για να κατέβουμε στην είσοδο. Τι καλά!
Πήραμε τηλέφωνο και τον Σ., άκυρο μην προβληματίζεται… Και φτάνει η μεγάλη μέρα και ώρα, εγώ με τα κοτσίδια και την καλύτερη διάθεση μου, βολεύτηκα στο αμαξιδιο και καθώς είχε περάσει η ώρα, ζήτησα από τον αδερφό μου που μόλις είχε έρθει για να βοηθήσει, να πάρει ένα τηλέφωνο τον Γ. : “Ααα η Τζώρτζια είναι πελάτισσα του Σ., αυτός θα έρθει, πάρτε αυτόν, εγώ δεν έρχομαι” Εχμμμ αλήθεια τώρα;
Ο Σ.: “Αφού μου είπες άκυρο, δεν έρχεται κανένας, έχουμε απεργία!” Εχμμ τι παίχτηκε; Συγγνώμη αλλά είναι δυνατόν; Να μην τα πολυλογώ, ζήσαμε μια απίστευτη ταλαιπωρία, το αμαξιδιο σχεδόν διαλύθηκε για να χωρέσει στο πορτ μπαγκαζ του αδερφού μου, μετά δεν βολευόμουν με τίποτα γιατί είχε λασκάρει το προσκέφαλο και η πλάτη, εγώ στο μπροστινό κάθισμα με το κολάρο και το κεφάλι να κουνιέται όπως τα σκυλάκια-διακοσμητικά αυτοκινήτου, μπόινγκ μπόινγκ μπουγκαλου ντανς!
Δεν το γράφω όλο αυτό για να με λυπηθεί κανείς, διότι παρά τη δυσκολία πέρασα φανταστικά! Άσε που στο γυρισμό μπήκα στο αυτοκίνητο της φίλης μου της Γιούλης και νιώσαμε όπως όταν βγαίναμε στα μπαράκια, φλασμπακ 25ετίας. Άσε που αν είχα το ταξί δεν θα είχαμε βγει από την άλλη πλευρά του πάρκου και δεν θα πετυχαίναμε τους λάιβ τραγουδιστές και το L.O.V.E. του Φρανκ Σινάτρα που χόρεψα από μέσα μου!
Είναι 2024 και θεωρώ ανεπίτρεπτο να υπάρχουν τέτοιες συμπεριφορές που προσβάλλουν και ταλαιπωρούν ανθρώπους, ειδικά ανθρώπους με προκλήσεις σε θέματα υγείας. Απαιτώ στην Αθήνα του 2024 να υπάρχουν σωστοί επαγγελματίες που με αξιοπρέπεια και σεβασμό κάνουν τη δουλειά τους.
Δεν έχω τρόπο να μετακινηθω τώρα αν θέλω (θέλω) και δεν μπορώ να εμπιστεύομαι πια τον Σ., οπότε αν έχετε κάποια ιδέα ή κάποιο γνωστό οδηγό με ράμπα, πείτε μου. Δεν σχολιάζω καν την εκμετάλλευση στο θέμα τιμών, σβηστό ταξιμετρο και ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή κάθε φορά να χρεώνει, λες και καίει κηροζινη! Αυτά άλλη φορά.
