Επιτέλους ξημέρωσε εκείνη η Δευτέρα που ήταν προγραμματισμένο να γίνει το γύρισμα. Δύο τρεις μέρες πριν, ζήτημα είναι να κοιμόμουνα τέσσερις ώρες το βράδυ, αφού η ανυπομονησία και μια γλυκιά αγωνία, με κρατούσαν ξάγρυπνη. Δεν ένιωθα φόβο ή άγχος, περισσότερο ήταν η ενέργεια μου στα ύψη. Εντάξει και λίγο άγχος.
Βέβαια αυτό τελικά με δυσκόλεψε την ημέρα του γυρίσματος. Η φίλη μου η Χριστιάνα, σοκαρίστηκε όταν με είδε το πρωί που ήρθε στο σπίτι για να ξεκινήσουμε για το Θησείο, όπου θα γινόταν το γύρισμα. Κουρασμένη και ιδιαίτερα αδύναμη σωματικά, δεν άντεξα ένα λάθος χειρισμό που μου έγινε βγαίνοντας από την πολυκατοικία και μπαίνοντας στο ταξί ΑΜΕΑ, οπότε έπαθα μια μικρή συναισθηματική κρίση, ανήμπορη να σταματήσω να κλαίω! Λίγες βαθιές ανάσες μετά, έχοντας ξεκινήσει για Θησείο, αφού έχει εξαφανιστεί και το ελάχιστο μακιγιάζ που μου έκανε η Χριστιάνα, ηρέμησα. Άρχισα να βλέπω έξω από το παράθυρο του ταξί και ξαφνικά μου έγινε κλικ… Όλα είναι καλά. Θα φτάσουμε σε λίγο, θα συναντήσουμε τη Ρέα, τον Πάνο, αχ πόσο θέλω να τους δω. Θα δω επιτέλους και τον εκδοτικό οίκο Συρτάρι, αφού η ιδέα μου να γίνει το γύρισμα εκεί, έγινε αποδεκτή από όλους με χαρά Θα γνωρίσουμε τον ευγενέστατο δημοσιογράφο τον Δημήτρη, που τόσες μέρες επικοινωνούσα για να βγει το κείμενο βασισμένο στις ερωτήσεις του, θα βγούνε υπέροχα πλάνα, έχει φανταστικό καιρό και είμαι έξω! Ναι όλα είναι καλά και θα το διασκεδάσω. Τόσα χρόνια το περίμενα. Ή μάλλον το απέφευγα…
Όσοι με ξέρετε ή ακολουθείτε από τις αρχές την περιπέτεια της υγείας μου, λογικά είχατε παρατηρήσει ότι ουδέποτε άφηνα να φανεί σε φωτογραφίες το αναπηρικό αμαξίδιο. Σπανιότατα και μόνο αν δεν γινόταν διαφορετικά. Μέχρι πριν λίγα χρόνια έτσι έκανα! Ποτέ βίντεο. Μόνο φωτογραφίες που ΔΕΝ θα φαίνεται το πρόβλημα. Τόση ντροπή χωρίς λόγο, τόση ανασφάλεια και στεναχώρια για το πώς φαίνομαι, τι θα πουν οι άλλοι, μήπως δεν αρέσω; Έχω αρνηθεί στο παρελθόν να βγω σε εκπομπή. Όμως ήρθε η ώρα. Γιατί όταν μαθαίνεις, αποδέχεσαι και αρχίζεις να αγαπάς τον εαυτό σου, όπως και να είναι, ελευθερώνεσαι. Έστω σε ένα βαθμό. Έτσι λοιπόν, ξεμαλλιασμένη αλλά χωρίς να με (πολυ)νοιάζει, χωρίς μέικ-απ, με την κατάσταση μου ολοφάνερη πια, με το αναπηρικό αμαξιδιο και το ταξί με την ράμπα, εμφανίστηκα στην κάμερα. Ελεύθερη. Όπως είμαι αυτή τη στιγμή. Τυχερή που δεν είμαι χειρότερα. Χαρούμενη γιατί ελπίζω ότι θα γίνω καλύτερα. Ευγνώμων που με αυτή την προβολή μπορεί να δώσω δύναμη και κουράγιο σε άλλους.
Αλλά επίσης κάτι πολύ σημαντικό, τελικά το διασκέδασα, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ διασκέδασα. Έκανα και κάτι που προτείνω και σε εσάς: σε κάθε πράγμα που αποφασίσατε να κάνετε, αναρωτηθείτε ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ του, αν θα το επιλέγατε ξανά…και όχι μετά όταν έχουμε επιλεκτική αμνησία. Μόνο έτσι ξέρουμε αληθινά τι λέει το μέσα μας.
Εκείνη τη στιγμή που ένιωσα ότι κουράστηκα και διψάω, πεινάω, πονάω, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που άκουσα τη Ρέα με τον Δημήτρη να λένε ότι μάλλον κουράστηκα, ότι φαίνεται στο ύφος μου, τότε ακριβώς έκανα το εσωτερικό τσεκ… Αξίζει; Θα το έκανα ξανά;… Φυσικά ναι. Και έτσι με το χαμόγελο, συνεχίζουμε παντα.
Το αφιέρωμα προβλήθηκε στην εκπομπή της Ζήνας Κουτσελίνη “Ζήνα το Βράδυ” στο Star channel, 24 Απριλίου 2024.
Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, τον Δημήτρη με τον Παναγιώτη και όλους τους συνεργάτες της εκπομπής που βοήθησαν να γίνει αυτή η παρουσίαση. Τον Πάνο και το Συρτάρι του, τη Ρέα, την Χριστιάνα και τη Σορένα. Περάσαμε όμορφα! Ευχαριστώ τη γλυκιά Φλώρα που το ξεκίνησε όλο αυτό και φυσικά την Ζήνα μας! Ευγνώμων για όλα! 🙏❤️