“Ο σκύλος μου ο Μάσας είναι πολύ εκλεκτικός. Τρώει μόνον ό,τι του αρέσει και απορρίπτει όλα τα άλλα. Αν προσφέρω στο Μάσα ένα σκέτο κομμάτι ψωμί, το “σνομπάρει”. Αν του δώσω μια φέτα αλειμμένημε βούτυρο, γλείφει το βούτυρο κι αφήνει το ψωμί. Παίρνε αυτό που σου ανήκει δικαιωματικά μέσω της χαράς και της συνειδητότητάς σου κι άσε τα υπόλοιπα. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε καταστάσεις που μας κάθονται στο στομάχι. Αυτό που χρειάζεται είναι να κάνουμε ό,τι μας διευρύνει και μας θεραπεύει και να απορρίπτουμε ό,τι μας κάνει να συρρικνωνόμαστε…” ~ από Άλαν Κοέν

Πριν πολλά χρόνια, η πάντα αγαπημένη Βένα Καλογήρου μου έστειλε το παραπάνω κείμενο και από τότε το έχω στο μυαλό μου, το επεξεργάζομαι, δεν κατάφερνα όμως να το υλοποιώ. Μέχρι πολύ πρόσφατα που συνειδητοποίησα ότι έχω αρχίσει να το κάνω, ασυναίσθητα μεν αλλά γίνεται. Δεν ανέχομαι καταστάσεις που μου κάθονται στο στομάχι. Μία, δύο, την τρίτη απομακρυνομαι… Ψυχικά κυρίως, αλλά σιγά σιγά και σωματικά.

Ας αφήνουμε στο περιθώριο την τοξικότητα, την κακεντρεχια, τον συνεχή αρνητισμό, τη δυσπιστία και τα σχόλια για ό,τι δεν γνωρίζουμε και ας κοιτάξουμε λίγο μέσα μας. Πιστεύω ότι είναι ο μόνος τρόπος να πάμε μπροστά. Και ατομικά και ως είδος γενικότερα.

Στην φωτογραφία είναι ο δικός μου σκύλος, ο Μάιλο, που νομίζω ότι είναι εξίσου σοφός με τον Μάσα, σίγουρα πάντως είναι πολύ αστείος και γλυκός! Αγάπη μου!!