Η ερώτηση “Γιατί ΑΥΤΗ η ασθένεια και όχι άλλη;” με απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια και δεν είναι απλώς μια απορία, αλλά μια αναζήτηση που συνεχίζεται σε βάθος. Δεν πιστεύω ότι θα βρω ποτέ πλήρη απάντηση, αλλά ίσως έχω φτάσει σε ένα σημείο όπου μπορώ να μοιραστώ κάποια από τα συμπεράσματα που έχω αντλήσει.
Όταν μιλάμε για χρόνιες ασθένειες και νευροεκφυλιστικές νόσους όπως τύπου ALS, είναι δύσκολο να απομονώσουμε την αιτία. Συχνά συνδέονται με έναν συνδυασμό παραγόντων, που περιλαμβάνουν όχι μόνο τη βιολογία και το περιβάλλον, αλλά και βαθιά υποσυνείδητα συναισθήματα και μοτίβα που αναπτύσσονται από την παιδική ηλικία και μας ακολουθούν, χωρίς να τα αντιλαμβανόμαστε πάντα.
Για μένα, αυτή η αναζήτηση δεν είναι απλά μια ερώτηση για την αιτία της ασθένειας. Είναι μια συνεχής διερεύνηση του εαυτού μου, για το πώς τα συναισθήματα, οι σκέψεις και οι φόβοι που συσσωρεύονται με τα χρόνια, χωρίς να τα επεξεργαζόμαστε, μπορούν να οδηγήσουν σε κάτι τόσο σοβαρό και ανατρεπτικό. Έχω περάσει ατελείωτες ώρες αναλύοντας τη δική μου κατάσταση, προσπαθώντας να καταλάβω ποια συναισθήματα και υποσυνείδητα μοτίβα με οδήγησαν εδώ. Εξακολουθώ να αναζητώ και να εργάζομαι πάνω σε αυτό, προσπαθώντας να ελευθερωθώ από αυτά που θεωρώ ότι συνέβαλαν στη δημιουργία αυτής της ασθένειας. Είναι προσωπική άποψη, βέβαια, και δεν στηρίζεται σε επιστημονικά δεδομένα, αλλά η διαδικασία αυτή με έχει βοηθήσει να κατανοήσω τον εαυτό μου και τη ζωή μου με έναν διαφορετικό τρόπο.
Ο φόβος, για παράδειγμα, είναι ένα συναίσθημα που επανέρχεται ξανά και ξανά. Ο φόβος για την κίνηση, για την αλλαγή, για την προσαρμογή. Ο φόβος να προχωρήσω, να αλλάξω, να εξελιχθώ. Μερικές φορές, φαίνεται πιο ασφαλές να παραμείνεις ακίνητος, να αποφεύγεις κάθε κίνηση, γιατί η αλλαγή μοιάζει με κάτι επικίνδυνο. Αυτός ο φόβος συνδυάζεται με μια εσωτερική σύγκρουση γύρω από την επιτυχία. Η ιδέα ότι η επιτυχία μπορεί να φέρει ζήλια ή να πληγώσει άλλους δημιουργεί έναν αόρατο φραγμό. Φοβάσαι να προχωρήσεις μπροστά, γιατί η κίνηση προς τα εμπρός μπορεί να έχει συνέπειες που δεν είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις.
Αυτή η ψυχολογική στασιμότητα, όταν παραμένει ανεπεξέργαστη, φαίνεται να έχει σοβαρές συνέπειες για το σώμα. Η ίδια η ασθένεια φαίνεται να είναι μια αντανάκλαση αυτής της ακινησίας, της εσωτερικής αδυναμίας να προχωρήσεις. Όταν παραμένεις εγκλωβισμένος σε αυτούς τους φόβους και τις ανασφάλειες, το σώμα σου το βιώνει, και η ασθένεια μπορεί να είναι η φυσική του αντίδραση. Αυτή η συνειδητοποίηση με έχει οδηγήσει στην ανάγκη να δουλέψω πάνω στους φόβους και τα υποσυνείδητα μοτίβα που με κρατούν καθηλωμένη.
Είναι δύσκολο και δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα αυτή η διαδικασία, αλλά κάθε βήμα που κάνω με φέρνει πιο κοντά στην απελευθέρωση από όσα θεωρώ ότι συνέβαλαν στην κατάσταση μου. Δεν ξέρω αν αυτή η αναζήτηση θα ολοκληρωθεί ποτέ πλήρως, αλλά πιστεύω ότι η συνειδητοποίηση αυτών των ψυχολογικών και συναισθηματικών παραμέτρων έχει τη δύναμη να επηρεάσει την πορεία της ασθένειας και την ποιότητα της ζωής.
Βήμα βήμα…