Έως τα 35 της χρόνια, η Τζώρτζια Παπαζήση είχε αυτό που ονομάζουμε μια φυσιολογική ζωή. Είχε υγεία, ομορφιά, σύντροφο, φίλους, σπίτι, οικογένεια, δουλειά, διασκέδαση, διακοπές, τα πάντα. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, η νόσος του Lyme της στέρησε την ομιλία και την κίνηση, φέρνοντάς τη στη ζωή της μια τεράστια ανατροπή.
Τι κάνεις όταν πέφτει πάνω σου σαν κεραυνός μια τέτοια συντριπτική κακοτυχία; Δεν ξέρω τι θα κάνατε εσείς, αλλά η Τζώρτζια δεν το έβαλε κάτω. Έκανε και συνεχίζει να κάνει τα πάντα για την ίασή της και δεν χάνει την ελπίδα ότι μια μέρα θα μιλήσει και θα περπατήσει ξανά. Το έχουν κάνει άλλοι, «γιατί όχι εγώ;», γράφει. Είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση, έχει το μέταλλο του ανθρώπου που είδε την ασθένεια σαν δάσκαλο. Και τώρα παραδίδει ίδια μαθήματα σε εμάς.
Το Γιατί όχι εγώ; (εκδ. Συρτάρι) δεν είναι απλώς μια μαρτυρία. Είναι «μια αληθινή ιστορία θάρρους», όπως γράφει η συγγραφέας στον υπότιτλό της. Το βιβλίο δημιουργήθηκε με τη βοήθεια μιας τεχνολογίας που επιτρέπει στον χρήστη να γράφει με τα μάτια. Είναι ένα βιβλίο μεταμόρφωσης που συνδυάζει με τον πυρήνα των πραγμάτων, ένα βιβλίο που σου λέει: «Ξύπνα! Όλοι κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε τη δεδομένη στιγμή. Η δύναμη που έχουμε όλοι μέσα μας είναι τεράστια».
Το τρομερό της χιούμορ, η ειλικρίνεια, η αφηγηματική της δεινότητα δημιουργούν ένα έργο που διαβάζεται απνευστί και εμπνέει. Πιστεύω ότι είναι ζήτημα χρόνου να πέσει το βιβλίο στα χέρια κάποιου παραγωγού ή σκηνοθέτη και να θελήσει να το κάνει ταινία. Το παράδειγμα της Τζώρτζιας είναι γραμμένο από τα υλικά που φιλοξενούν σπουδαίες ιστορίες, γεμάτες ευαισθησία, γνώση, αλήθεια και ομορφιά.
Η Τζώρτζια αποδεικνύει ότι γίνονται θαύματα. Ακόμα και με ένα σώμα που δεν τη βοηθά, μπορεί σήμερα να γράφει – με το βλέμμα της πάντα – ό,τι νιώθει, ό,τι βλέπει και πιο πριν από ποτέ. Τζώρτζια, σε ευχαριστούμε γι’ αυτό το ανεκτίμητο δώρο που μας κάνεις. —
ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΔΡΙΩΤΑΚΗΣ
