Αυτή την εβδομάδα που πέρασε έγιναν κάποια σημαντικά πράγματα, όπως η αποστολή δείγματος αίματος στο ειδικό εργαστήριο στην Αμερική, ώστε να δούμε αν και τι ακριβώς έχω ακόμα από Λάιμ και συν-λοιμώξεις. Μου είχε στείλει το εργαστήριο ένα τεστ κιτ, το οποίο είχε μέσα τα πάντα, από οδηγίες και έγγραφα, μέχρι βελονιτσες για το τρύπημα του δαχτύλου και χανζαπλαστ! Η αποθέωση της οργάνωσης. Αφού λοιπόν τρυπησαμε σχεδόν όλο το αριστερό μου χέρι, έφυγαν οι σταγόνες αίματος για Αμερική και αναμένουμε. Ανάλογα με το αποτέλεσμα θα αποφασιστεί και η συνέχεια. Δεν σας κρύβω ότι ανυπομονώ κάπως, γιατί ειλικρινά δεν είμαι σίγουρη τι θα είναι ένα ”καλό” αποτέλεσμα. Σε αυτή τη φάση, μετά από τόσα χρόνια και τόση ζημιά που έχει υποστεί το σώμα μου, το καλό αποτέλεσμα ουσιαστικά δεν λέει πολλά. Ελπίζω μόνο να είναι πιο ξεκάθαρο για τους ειδικούς και να μου δώσουν επιτέλους μια λύση. Γιατί πλέον αρχίζουν να υπάρχουν λύσεις και όπως λέει το νέο μου μοττο (άλλο ένα δηλαδή), ”επέζησα 14 χρόνια, ώρα τώρα να γίνω καλά”!

Αυτή τη βδομάδα όμως επίσης, εκτός από πονεμένα δάχτυλα από τις άτιμες βελόνες, με επισκέφθηκε ένας πρωτοφανής πόνος στον αυχένα μέχρι τις ωμοπλάτες. Πόσο φρικτά και απελπιστικά είναι να πονάς τόσο, που να μην μπορείς να κρατήσεις όρθιο το κεφάλι! Και τελικά γιατί να είναι ΤΟΣΟ βαρύ το κεφάλι;; Ευτυχώς σήμερα, μετά από ένα ανυπόφορο τετραήμερο, φυσικοθεραπεια, βελονισμό και βαριά παυσίπονα, ο πόνος υποχώρησε και εγώ συνειδητοποίησα κάτι… Όταν δεν πονάω, δεν το εκτιμώ τόσο. Σκέφτομαι τι δεν μπορώ να κάνω για παράδειγμα. Ή γκρινιάζω για μικροπραγματα, όπως όλοι μας άλλωστε. Οι δυσκολίες υπάρχουν πάντα και αν καταφέρνουμε να τις βλέπουμε ως υπενθυμίσεις για να εκτιμούμε και να χαιρόμαστε ένα τσικ παραπάνω όταν λείπουν, νικάμε ε; Γιαυτό είμαι πολύ χαρούμενη και πανέτοιμη για μια καταπληκτική καινούργια εβδομάδα, εύχομαι το ίδιο και σε όλους εσάς!